Wibrująca, magnetyczna, nie dająca o sobie zapomnieć muzyka i taniec, nierozerwalne, jakby miały zatańczyć i wykrzyczeć całe życie bohaterów . Wspaniała muzyka Nicolasa Jarra, i kawałki Estado Unido( "Real" y "Destino"). Nie wiem, czy Ema jest filmem wybitnym, z punku widzenia estetycznego; muzycznego, plastycznego, na pewno. To tak jakby oglądało się rozwibrowany spektakl teatralny lub baletowy. Jest też momentami, może przez swoją zbytnią teatralność trochę pretensjonalny, chaotyczny, jakby widz tracił kontakt z bohaterką i jej światem. Dla mnie jest jednak coś nieziemsko, pięknego i prawdziwego w tym filmie....Jest wolność, bezkompromisowość i siła. Jest walka ze schematami klasowymi, seksualnymi, zderzenie anarchii z konserwatyzmem. Jest w tym filmie ogień, dosłownie i symbolicznie , w tańcu, w płomieniach palonych ulic magnetycznego, zasnutego mgłą Valparaíso, w którym rozgrywa się akcja. Ogień, który symbolizuje bunt, tych którzy nie chcą żyć według z góry narzucanych schematów, tego jak kochać i kogo, co wypada, a co nie. Śmierć starego i narodzenie czegoś nowego. W tym filmie - tańcu jest smutek, ból, zranione uczucia, ale i szansa na coś nowego, niekonwencjonalnego.
"Ema" tańczy życie, warto to zobaczyć.